در اواخر قرن 19، پارکها به عنوان زمینهایی برای تفریح و تفرج شناخته می شدند. این قطعات بزرگ از زمین، برای این منظور در حاشیه شهرهای بزرگ واقع شده بودند که حومه شهر را به عنوان ییلاق برای ساکنان ثروتمند شهری شبیه سازی کنند. مشکل پارکهای اولیه این بود که برای استفاده و تفریح طبقه کارگر و کسانی که دسترسی آسانی به این پارکها نداشتند، احداث نمی شدند.
در سال 1930، رابرت موسز (Robert Moses) رئیس حوزه پارکهای شهر نیویورک، روشی را که پارکها و مراکز تفریحی در سراسر جهان بر اساس آن دایر شده بودند را تغییر داد. توجیه او برای هزینه کردن در پارکهای شهری باعث شد که سایر شهرها از او پیروی کنند، سیستمهای پارک خود را گسترش دهند و فضاهای عمومی را به وجود بیاورند و به تدریج روشی را که دنیا برای زندگی و کار در پیش گرفته است را تغییر دهند.
سازمان پارکها و مراکز تفریحی
یکی از این سیستمها که نه تنها احیای دوباره پارکهای عظیم را به ارمغان آورده بود، بلکه در حفاظت و احیاء آن نیز پیش قدم بوده، خدمات پارک ملی ایالات متحده است. سیستم پارک ملی 407 منطقه را شامل می شود و مساحت آن بیش از 33 میلیون هکتار است که زمینهای عمومی را در هر ایالت شامل می شود.
این زمینها شامل پارکهای ملی، میدانهای جنگ، پارکهای نظامی، پارکها و سایتهای تاریخی، سواحل دریاها، مناطق تفریحی، رودخانه های خوش منظره و مسیرهای پیاده روی و حتی کاخ سفید نیز می شوند.
کشورهای دیگر نیز پارکها را به محلی برای آموزش به مردم در مورد حفاظت و پایداری تبدیل کردند. در چین که در آن ازدیاد جمعیت و کمبود منابع از مشکلات رایج است، پارکها در حال تبدیل شدن به مکانهایی هستند که فقط در آن به استراحت، تفریح یا بازی پرداخته نمی شود.
چین پیشگام در طراحی پایدار
چین در حال اجرای نمونه ای برای طراحی پایدار است. طرح پارکهایی مانند پارک نیلوفر آبی، حیات را در نظر می گیرد و به میلیونها نفر درباره نابودی محیط زیست و پایداری آموزش می دهد. تالابها، دریاچه ها و استخرهای پرورش ماهی در معرض دید بازدیدکنندگان هستند تا آنها را مشاهده و حتی با آنها تعامل کنند.
بهبود زندگی ساکنان شهر
دو پارک دیگر که برای تبدیل شهرها به مکانی بهتر برای زندگی و کار ایجاد شده بودند، پارک شورلاین (Dump Shoreline) در بوستون به عنوان بخشی از پارک هزاره و پارک فرش کیلز (Freshkills Park) در نیویورک است. طراحان هر دو پارک هنر احیای زمین را به کار می برند تا زمین از دست رفته را که محل های دفن زباله بوده اند را احیاء کنند و پارکهای خیره کننده و شایسته تقدیر را ایجاد کنند.
در نزدیکی بوستون، پارک هزاره در خیابان گاردنر که محل دفن زباله بوده، واقع شده است. منطقه به عنوان شهر وحشی شناخته شده و طرح برای بازدیدکنندگان یک نگاه اجمالی به گذشته و آنچه که در ساحل پیش از توسعه وجود داشته است را فراهم می کند.
سه برابر بزرگتر از پارک مرکزی
پس از آن که ساخت آن پارک فرش کیلز در سال 2036 به پایان برسد، این پارک در شهر نیویورک سه برابر بزرگتر از پارک مرکزی مشهور خواهد بود. این سایت بزرگترین محل دفن زباله در جهان بود، اما به زودی به مکانی برای زمینهای بازی و ورزش، پرواز کایاک، مسیرهای اسب دوانی، مراکز هنری در مقیاس بزرگ تبدیل خواهد شد.
مدلهایی برای توسعه آینده در سراسر جهان
در مدخل ورودی این پارک به علت موقعیت آن امنیت عمومی وجود دارد. زمینی که پارک در آن واقع شده است با نایلونهای پلاستیکی نفوذ ناپذیر و هشت لایه اضافی از مواد حائل و عایق که برای جدا کردن فضای پارک جدید از محل دفن زباله های زیر آن است، پوشیده شده است. سیستمهایی در محل برای مدیریت گاز زباله های مدفون و شیرابه آنها شامل ایستگاه های شعله ور و شبکه زیرزمینی گسترده ای از لوله کشی و زهکشی کانالها است. این سیستمها در حال تبدیل شدن به مدلهایی برای شهرها در سراسر جهان هستند که به دنبال احیای زمینهایی این شکلی هستند.
پارکهای کوچک
علاوه بر این حرکات بزرگ، پارکهای کوچکتر نیز زندگی بزرگسالان و کودکان در سراسر جهان که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند را به سادگی با دادن فضای سبز به آنها که در آن به استراحت و بازی بپردازند و از طبیعت لذت ببرند، تغییر می دهند.
این پارکها نه تنها برای بازی ساخته شده اند، بلکه می توانند اثراتی مانند تغییر سبک زندگی را بر افرادی که از آنها لذت می برند و شهرهایی که آنها را می سازند، داشته باشند.
منبع: +
