مدارسی که فضای باز آن از تنوع زیستی برخوردار است، نحوه ارتباط دانش آموزان با محیط بیرونی پیچیده تر و فرصتهای بیشتری برای بازیهای کارکردی و سمبلیک وجود دارد.
"گودالهای زیستی"، جوی هایی هستند که دو طرف آنها دارای شیب ملایمی بوده و با گیاهان و درختان پوشیده می شود؛ محور مرکزی این گودالها به عنوان زهکش عمل می کند.
نیترات در جریان آبیِ مدفون، به طور متوسط 18 مرتبه نسبت به جریان آبی روباز، مسافت بیشتری را قبل از خارج شدن طی می کند. دفن کردن جذب نیتروژن را کاهش می دهد.
به ازای هر 5 درصدی که بر وسعت زمینهای پوشیده شده از درختان افزوده می شود، فعالیت فیزیکی دانش آموزان نیز در اوقات فراغت شان به میزان 5 درصد افزایش می یابد.
مطالعه ای در بارسلونا نشان می دهد که بهبود "رشد شناختی کودکان" با کاهش حضور در برابر آلاینده هایی همچون کربن و افزایش حضور در فضاهای سبز در ارتباط بوده است.
دیواره های خاکی لبه جاده ها در صورتیکه فاقد شیب و دارای سطح فوقانی مسطح باشند، نسبت به دیوارهای کاهش نوفه، نقش موثرتری به عنوان حایل صوتی ایفا می کنند.
کودکان مبتلا به "اختلالات رفتاری ناشی از کمبود توجه"، پس از پیاده روی در پارک، "تمرکز" بهتری داشته اند. پیاده روی در دیگر فضاها چنین نتیجه ای نداشته است.